Κεντρική Ομιλία του Βασίλη Τσαπράζη, μέλος της Τ.Ε Μαγνησίας του ΚΚΕ στην εκδήλωση στο Αρχηγείο Τάγματος Πηλίου του ΔΣΕ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΑΡΧΗΓΕΙΟ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΠΗΛΙΟΥ ΣΤΑ ΚΟΚΚΙΝΟΓΕΙΑ ΠΗΛΙΟΥ 13.08.2017

Σύντροφοι και συντρόφισσες

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,

Σας καλωσορίζουμε στην εκδήλωση της Οργάνωσης Ζαγοράς της ΚΝΕ και του ΚΚΕ στα Κοκκινόγεια, περιοχή η οποία αποτελούσε την έδρα του Τάγματος Πηλίου του ΔΣΕ.

Η εκδήλωση αυτή πραγματοποιείται μπροστά στο γιορτασμό των 100 χρόνων του Κόμματος μας που ιδρύθηκε το 1918 αλλά και των 70 χρόνων από την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ 1946-1949. Αποτελεί συνέχεια της εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε πέρσι στο λημέρι του ΔΣΕ στη θέση Μπασδέκη Αράδια,. Είναι επίσης ενδιάμεσος σταθμός στο κουβάρι των εκατοντάδων εκδηλώσεων του Κόμματος μας ανά την Ελλάδα για την ανάδειξη της ιστορίας του ΔΣΕ.

Έχουμε την πεποίθηση ότι πραγματική και ουσιαστική τιμή στον ΔΣΕ και γενικότερα στην ηρωική εκατοντάχρονη πορεία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, αποτελεί η διδαχή από την ιστορία, με σκοπό την εξαγωγή συμπερασμάτων που ισχυροποιούν την ταξική πάλη σήμερα, τον αγώνα για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό. Δεν περιορίζουμε την μελέτη της ιστορίας στην απλή ανάγνωση και απαρίθμηση γεγονότων, με ή χωρίς τυμπανοκρουσίες, αλλά έχουμε βαθιά αίσθηση ότι: Η μελέτη της Ιστορίας του ΚΚΕ άρρηκτα δεμένη με την σύγχρονη ιστορία του λαού μας αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος έχει αποτελέσει για το Κόμμα μας πολύτιμο εφόδιο, για τη διαμόρφωση της στρατηγικής του.

Μελετώντας συστηματικά την νεότερη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, την ιστορία του κινήματος και του Κόμματος μας, ιδιαίτερα στις περιόδους κατά τις οποίες ο λαϊκός  παράγοντας παρουσιάζει έντονη δραστηριότητα, προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα:

Η μελέτη και ανάδειξη του αγώνα του ΔΣΕ έχει τεράστια σημασία. Τιμάμε τον ΔΣΕ, την προσφορά του και εμπνεόμαστε από τον τιτάνιο αγώνα του.

Γράφει ο ποιητής Κώστας Βάρναλης για την Ιστορία:

«Είσουν όμοια και συ στα παιδιάτικα χρόνια,

Την παρούσα στιγμή τη θαρρούσες αιώνια,

Μα σαν είχες το νόημα του κόσμου συλλάβει,

Το διαλάλησες τίμια ν’ ακούσουν οι σκλάβοι.

Τις φορές που ο δεμένος πετάχτηκε απάνου

Με τα δόντια να κόψει του ξένου τυράννου

Το λυτάρι, δεμένος βρισκότανε πάλι.

Τόνε δένανε τρίδιπλα οι ντόπιοι μεγάλοι….

Η κριτική μελέτη της Ιστορίας του ΚΚΕ βρίσκεται στον αντίποδα της λαθολογίας, αλλά και του οπορτουνιστικού εξωραϊσμού, που αρνείται να βγάλει συμπεράσματα από το ιστορικό παρελθόν.

Το ΚΚΕ δεν κρύβει τις υποκειμενικές αδυναμίες που επέδρασαν αρνητικά στην έκβαση της πάλης του ΔΣΕ. Θεωρούμε άστοχη και αποπροσανατολιστική, και προπαντός αντιεπιστημονική, την απόδοση όλων των προβλημάτων που παρουσιάστηκαν σε αντικειμενικούς λόγους, εξωραΐζοντας έτσι την πολιτική του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Φίλες και φίλοι,

Ο αγώνας του ΔΣΕ 1946-1949 αποτέλεσε τη μαζική, λαϊκή, ένοπλη απάντηση στην αδίστακτη επιχείρηση της αστικής τάξης να υποδουλώσει ή να εξοντώσει το μεγάλο ΕΑΜικό κίνημα, προκειμένου να στερεώσει την αντιλαϊκή της εξουσία. Για να το πετύχει, χρησιμοποίησε κυριολεκτικά όλα τα μέσα με κύριο όπλο τη δολοφονική βία και την ωμή μαζική τρομοκρατία έχοντας την καθοριστική στρατιωτική και οικονομική βοήθεια και στήριξη αρχικά από το βρετανικό και στη συνέχεια από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Συνεπώς, δεν ήταν εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε με ευθύνη και των δύο πλευρών, όπως πονηρά ισχυρίζονται αστοί επιστήμονες, που τάχα ανακάλυψαν ένα μέσο δρόμο, πάντα βέβαια, ιστορικής ερμηνείας των γεγονότων από τη σκοπιά των συμφερόντων της αστικής τάξης.

Ο τρίχρονος αγώνας του λαϊκού στρατού, του ΔΣΕ ήταν ηρωικός και δίκαιος, ταξικός και διεθνιστικός. Προσφέρει διδάγματα σε όλα τα επίπεδα, στο πεδίο του ανεπανάληπτου ηρωισμού, αλλά και της στρατηγικής, της λαϊκής και διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Οι νέοι και νέες, έχουν το δικαίωμα να ψάξουν και να μάθουν τις αλήθειες που δεν θα τις βρουν στα σχολικά βιβλία και στα πανεπιστημιακά συγγράμματα:

Η ελληνική αστική τάξη ήταν σταθερά εχθρική και επικίνδυνη για τον ελληνικό λαό σε όλη τη διάρκεια της κατοχής: Ένα τμήμα της έφυγε από τη χώρα συμμαχώντας με το βρετανικό ιμπεριαλισμό, ένα άλλο έμεινε στην Ελλάδα και συνεργάστηκε με τις αρχές κατοχής, στήνοντας ελληνικές κυβερνήσεις, ιδρύοντας κάποιες αντιστασιακές οργανώσεις που πολέμησαν τον ΕΛΑΣ. Στη συνέχεια, ίδρυσαν από κοινού με τους Άγγλους και σε συνεννόηση με τους Γερμανούς τα Τάγματα Ασφαλείας με στόχο τον αφοπλισμό και τη διάλυση του ΕΛΑΣ-ΕΑΜ, το κυνήγι του ΚΚΕ. Ένα άλλο τμήμα, κρατούσε στάση αναμονής μέχρι να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες που θα υπηρετούσαν τα ιδιαίτερα οικονομικά συμφέροντά τους.

Μετά την απελευθέρωση της χώρας το 1944 από την τριπλή φασιστική κατοχή, η αστική τάξη είχε κατά πολύ χάσει τη δυνατότητα χειραγώγησης της λαϊκής πλειονότητας. Έφερε το βαθύ στίγμα είτε της συνεργασίας με τους κατακτητές είτε της φυγής είτε της αποχής από τον απελευθερωτικό αγώνα.

Αντίθετα, το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ έσωσε το λαό από την πείνα, συσπείρωσε τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, απελευθέρωσε τη χώρα από την φασιστική κατοχή. Το ΚΚΕ υπήρξε η ψυχή, η καθοδηγητική δύναμη και ο κύριος αιμοδότης της ΕΑΜικής Αντίστασης, της λαϊκής ένοπλης πάλης στα χρόνια της Κατοχής.

Αντικειμενικά, μετά την απελευθέρωση, είχε αλλάξει ο συσχετισμός ανάμεσα στις δύο βασικές αντίπαλες τάξεις, την αστική και την εργατική μαζί με τα λαϊκά στρώματα. Οξύνθηκε η σκληρή ταξική ένοπλη αναμέτρηση, που είτε θα οδηγούσε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, με απομόνωση και των ξένων στηριγμάτων της, είτε στην ήττα των λαϊκών δυνάμεων, στην απομόνωση του ΚΚΕ και στη σταθεροποίηση της αστικής εξουσίας.

Ο ταξικός αντίπαλος γνώριζε ότι το ΚΚΕ μπορεί να υπέγραψε, κακώς, τις Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, λίγο αργότερα της Βάρκιζας, όμως δεν το έκανε από φόβο και διάθεση υποχώρησης. Οφείλονταν στο προβληματικό πρόγραμμά του όσο αφορά το χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα. Η απόσπαση του απελευθερωτικού αγώνα από την πάλη για την εργατική εξουσία διαπερνούσε το πρόγραμμα του με αποτέλεσμα την επιλογή συμμαχιών με αστικές δυνάμεις, τη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις με τις γνωστές συνέπειες. Παράλληλα επηρεάστηκε από την λαθεμένη επιλογή του ΔΚΚ όταν άλλαξε την σωστή θέση του ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές, και το χαρακτήρισε αντιφασιστικό.

Μετά το Δεκέμβρη του 44 και τη Συμφωνία της Βάρκιζας, εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα 50.000 βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις και στη συνέχεια εξαγγέλθηκε το δόγμα Τρούμαν στα μέσα του 1947, έγινε η αντικατάσταση της βρετανικής από την αμερικανική παρέμβαση.
Αντί να γίνει εκκαθάριση στρατού από τους δωσίλογους, διώχθηκαν οι ΕΑΜίτες και ΕΛΑΣίτες. Ο νέος αστικός στρατός που συγκροτήθηκε μετά τον πόλεμο στηρίζονταν στην εγκληματική Ορεινή Ταξιαρχία, τον Ιερό Λόχο, τους λεγόμενους «εθνικόφρονες», τους ταγματασφαλίτες, παλιές και νέες παρακρατικές συμμορίες, σε κατακάθια.
Επόμενο λοιπόν ήταν στις 24 Αυγούστου 1945, ο Νίκος Ζαχαριάδης να ανακοινώσει ότι το συμφέρον του λαού απαιτεί να «ξαναντηχήσει το τραγούδι του ΕΛΑΣ». Όταν επιλέχθηκε η ένοπλη πάλη, ο απολογισμός των θυμάτων αγωνιστών και αγωνιστριών ήταν: Χιλιάδες Νεκροί  και τραυματίες , δεκάδες χιλιάδες συλληφθέντες, εκατοντάδες βιασμένες γυναίκες, χιλιάδες  ληστείες, δρούσαν εκατοντάδες συμμορίες, ενώ οι παράνομοι οπλοφορούντες δολοφόνοι ήταν 20.000. Γίνονταν μαζικές σφαγές, κήρυξη στρατιωτικού νόμου σε πολλές περιπτώσεις, χιλιάδες οι διωκόμενοι αγωνιστές και οικογένειές τους, εκατοντάδες  υπό κράτηση χωρίς καν να υπάρχει παραπομπή σε δίκη.

Διωκόμενοι αγωνιστές προσέφυγαν στα βουνά για να αποφύγουν τις διώξεις. Γνώριμα μέρη από το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.

Το αμείλικτο δίλημμα για το Κόμμα και το κίνημα ήταν: Υποταγή ή ένας νέος ξεσηκωμός. Επέλεξε, έστω με καθυστερήσεις, να βαδίσει το δρόμο της σύγκρουσης και όχι αυτόν της υποταγής και της ταπείνωσης.

Η επίθεση και η σπίλωση του ΔΣΕ, με όλες τις αντικομουνιστικές παραλλαγές της, δεν γίνεται αποκλειστικά και μόνο για τη συσκότιση της Ιστορίας. Γίνεται και για σύγχρονους λόγους, καθώς η αστική τάξη και οι κολαούζοι της ξέρουν ότι σε επαναστατικές συνθήκες η αστική κρατική εξουσία βρίσκεται αντιμέτωπη με τον πραγματικό κίνδυνο, της ανατροπής της. Η επαναστατική κατάσταση έχει αντικειμενικό χαρακτήρα, δεν σχεδιάζεται, δεν προγραμματίζεται, όταν όμως ξεσπά, συνεπάγεται την ένοπλη ταξική εμφύλια αναμέτρηση ανάμεσα στην εργατική τάξη, τον εξεγερμένο λαό από τη μία και την αστική τάξη με όλους τους μηχανισμούς της από την άλλη.
Μη ξεχνάμε ότι με κοινωνική εξέγερση και επανάσταση έγινε το πέρασμα από το δουλοκτητικό σύστημα στο φεουδαρχικό, με ένοπλη αστική επανάσταση πραγματοποιήθηκε το πέρασμα και η εδραίωση του καπιταλιστικού συστήματος. Κατά τη διάρκεια μάλιστα των αστικών επαναστάσεων, η αστική τάξη μοίρασε όπλα στους εργάτες, στη φτωχολογιά, προκειμένου να συμβάλλουν με τη ζωή και το αίμα τους στην ανατροπή της φεουδαρχικής αντίδρασης. Όταν νίκησε η αστική τάξη τους αφόπλισε γιατί τους είδε, αναπόφευκτα, ως τον πιο επικίνδυνο αντίπαλό της.

Συνεπώς δεν ήταν πόλεμος ανάμεσα σε αδέλφια, όπως σκόπιμα και με τέχνη  ισχυρίζονται τα αστικά κόμματα και τα τσιράκια τους. Ήταν η απεγνωσμένη αλλά συνειδητή προσπάθεια της αστικής τάξης  να επιβάλει και εδραιώσει την εξουσία της με κάθε τρόπο απέναντι στο λαό.

Η προσπάθεια της αστικής τάξης να εμφανίσει μέσα από διάφορα επιτελεία, ότι η περίοδος 1946-49 ήταν ένας αδελφοκτόνος αγώνας, ότι ήταν οι πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του ελληνικού λαού στοχεύουν στο σήμερα: Τα ίδια επιτελεία προσπαθούν να αποσπάσουν στο σήμερα την συναίνεση και ανοχή του λαού σε αντιλαϊκά μέτρα, να υποτάξουν το κίνημα στις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης, να παρουσιάσουν τους στόχους των μονοπωλίων ως εθνικό όραμα και στόχους του λαού. Θέλουν το λαό μας γονατισμένο.

 Για τον ίδιο λόγο αποκρύβουν την πραγματική αίτια της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, συγκαλύπτουν ότι τα μνημόνια, ανεξάρτητα του μίγματος που έχουν, είναι η τυπική διέξοδος από την κρίση σε βάρος του λαού και υπέρ του κεφαλαίου. Είναι αυτοί που έχουν ευθύνη για τις φλεγόμενες ιμπεριαλιστικές πολεμικές εστίες στην περιοχή μας και αλλού.

Και συνεχίζει ο ποιητής Κώστας Βάρναλης:

Τώρα η Νύχτα τελειώνει… Παθοί και μαθοί

Ξέρουν, όταν η μάχ’ η μεγάλη δοθεί,

Για να μην ξαναχάσουνε τη λεφτεριά τους,

Θ’ αφανίσουνε πρώτα τα ντόπια θεριά τους.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Στη 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, (12-15 Φλεβάρη 1946), δηλαδή ένα χρόνο μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, καθορίστηκε ότι περιεχόμενο της ένοπλης πάλης ήταν η λαϊκή αυτοάμυνα, μέσο πίεσης για δημοκρατικές εξελίξεις. Αυτός ο περιορισμένος και αναντίστοιχος χαρακτήρας που δόθηκε στο ΔΣΕ, οδήγησε στην καθυστέρηση στην έναρξη δράσης του και στον περιορισμό του στις ορεινές περιοχές. Η καθυστέρηση έδωσε χρόνο στον αντίπαλο να ανασυγκροτήσει το αστικό πολιτικό σύστημα και να αναδιοργανώσει τον εθνικό αστικό στρατό με τη βοήθεια των ΗΠΑ και Βρετανών.

Έτσι από τη μία αντιπαρατέθηκε η ένοπλη, μαζική, λαϊκή πάλη και από την άλλη η ένοπλη, αστική, κρατική βία που διεύθυναν κυβερνήσεις των αστικών κομμάτων, με τη στήριξη των ΗΠΑ και Μ. Βρετανίας που επιδίωκαν να διασφαλίσουν το βάρβαρο εκμεταλλευτικό τους σύστημα και να προσδέσουν τη χώρα σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.

Η συγκρότηση του Γενικού Αρχηγείου τον Οκτώβρη του 1946 ικανοποίησε, χαροποίησε τις διάσπαρτες αντάρτικες ομάδες που είχαν βγει στο βουνό μετά τη Βάρκιζα, ύστερα από το άγριο κυνηγητό που εξαπολύθηκε από τις λυσσασμένες, μονομερείς επιθέσεις των κρατικών και παρακρατικών ομάδων.
Η απόφαση της ίδρυσης που κυκλοφόρησε παράνομα στις πόλεις έγραφε: Η στυγνή δίωξη των αγωνιστών του δημοκρατικού λαού από τον αγγλόδουλο μοναρχοφασισμό και τα όργανά του, που ανάγκασαν χιλιάδες δημοκράτες να βγουν στα βουνά για να υπερασπίσουν τη ζωή του, οδήγησαν στη σημερινή ανάπτυξη του αντάρτικου κινήματος. Έχοντας υπόψη ότι είναι ώριμη πια η ανάγκη δημιουργίας συντονιστικού οργάνου για το συντονισμό και την καθοδήγηση του όλου αντάρτικου αγώνα, αποφασίζουμε τη δημιουργία του Γενικού Αρχηγείου των Ανταρτών. Από εκείνη τη στιγμή πολλαπλασιάστηκαν οι νίκες των ανταρτών κατά των κρατικών και παρακρατικών δυνάμεων, καθώς ακόμα δεν είχε αναδιοργανωθεί ο εθνικός αστικός στρατός.
Ο διοικητής του Γ’ Σώματος Στρατού με αναφορά στο Γενικό Επιτελείο ομολογούσε σε έγγραφο ημερομηνίας 27 Νοέμβρη 1946 τα εξής:

«Αγόμεθα μοιραίως προς δύσκολιν θέσιν…. Παρά πάσαν χαύνωσιν πρέπει να συναγερθεί το έθνος και παρά πάσαν αντίδρασιν πρέπει να ευρεθούν τα μέσα.. Ας πωλήσωμεν ό,τι έχομεν και δεν έχομεν, ας ατονίσωμεν πάσαν άλλην ανάγκην. Τίποτε δεν είναι τόσο επείγον. Κάθε ημέρα παρερχόμενη φέρει κατά ένα βήμα πλησιέστερον τον κίνδυνον».
Τίποτε από τα παραπάνω δεν ήταν υπερβολικό. Το πρόβλημα για τις κρατικές δυνάμεις δεν ήταν μόνο η έλλειψη όπλων, άλλωστε και οι αντάρτες δεν διέθεταν υπεροχή, αλλά και το γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος των φαντάρων δεν είχαν καμία διάθεση να επιτίθενται στους αντάρτες, καθώς αρκετοί από αυτούς γνώριζαν το έργο του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, έβλεπαν την αδικία και το έγκλημα που συντελούνταν σε βάρος των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, του ΚΚΕ που ήταν ο καθοδηγητής και αιμοδότης της.

Το "δόγμα Τρούμαν" και το "σχέδιο Μάρσαλ" συντέλεσαν αποφασιστικά στη νίκη της αστικής τάξης τόσο σε εγχώριο όσο και σε διεθνές επίπεδο. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αμερικάνικες βόμβες Ναπάλμ πρωτοχρησιμοποιήθηκαν σε παγκόσμια κλιμακα και δοκιμάστηκαν κατά των μαχητών του ΔΣΕ. Πρώτα στο Μωριά και συνέχεια στο Βίτσι και Γράμμο.

Η πολεμική αναμέτρηση ήταν σκληρή και χρόνο με το χρόνο γινόταν όλο και πιο άνιση σε βάρος των ταξικών - λαϊκών δυνάμεων.

Ο ΔΣΕ μπορεί να ηττήθηκε στρατιωτικά όμως παρά τις θηριωδίες, τη μισαλλοδοξία και το αντικομμουνιστικό μένος του μετεμφυλιακού αστικού κράτους που εκδηλώθηκε με την άγρια τρομοκρατία των εκτελέσεων, των μαζικών διώξεων, των φυλακών και των εξοριών, δεν κατόρθωσαν να σβήσουν το μεγαλείο της πάλης του, την ηθική και πολιτική του ανωτερότητα και υπεροχή του.

Αυτό καθώς σε αντίθεση με τον αστικό στρατό, κύριο χαρακτηριστικό του ΔΣΕ ήταν ο αγώνας του για το δίκιο του λαού, η αυταπάρνηση και η συνειδητή πειθαρχία. Συνδύαζε τη μαχητική εφαρμογή των διαταγών με τη δημοκρατία των συνελεύσεων σε διάφορες βαθμίδες του.

Οι μαχητές του ΔΣΕ και εδώ και σε όλη την Ελλάδα, μπορεί να μην είχαν την ευκαιρία να μελετήσουν τη θεωρία μας, πριν και κατά τα χρόνια της κατοχής, την περίοδο της «λευκής τρομοκρατίας» και του εμφύλιου, όμως η ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία τους δεν προέκυψε από ένα απλό συναίσθημα, ούτε μόνο από το γεγονός ότι ήταν κυνηγημένοι. Άλλωστε το σύστημα πάντα προσφέρει οδούς διαφυγής σε αυτούς που δειλιάζουν, υποχωρούν. Αυτό που τους έκανε ήρωες και ηρωίδες ήταν ο πόθος τους για μια νέα κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και πόλεμο, μια κοινωνία που γέννησε ο 20ός αιώνας, και που θα επανέλθει στο προσκήνιο, με τη νέα πείρα που μας έδωσε η πρώτη απόπειρα σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Στην ανάπαυλα της μάχης και όποτε επέτρεπαν οι συνθήκες, ειδικότερα στις επετείους, στα διάφορα τμήματα του ΔΣΕ, αλλά και στις ελεύθερες περιοχές, διοργανώνονταν ψυχαγωγικές βραδιές με θεατρικά σκετς, απαγγελίες ποιημάτων και τραγούδια. Είχαν οργανωθεί θίασος και κινηματογραφικό συνεργείο.

Χιλιάδες αγωνιστές, από τις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των καιρών, γράφοντας ποιήματα ή εκφράζοντας το λαϊκό αγώνα μέσα από τη ζωγραφική και τα σκίτσα.

Στην εφημερίδα - όργανο της Δημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδας (ΔΝΕ) του ΔΣΕ, «Νέος Μαχητής», στις 6 του Δεκέμβρη 1947 (φύλλο 1ο), στη σελίδα 2, στη στήλη «ΟΙ ΝΕΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ», δημοσιεύθηκε, ανυπόγραφα, το παρακάτω ποίημα:

«Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΤΑΡΤΗ»

«Σ' ευχαριστώ ψηλό βουνό, που μες στην αγκαλιά σου

με δέχτηκες φιλόξενα σα στοργικός πατέρας.

Τι να την κάνω τη ζωή κάτω στο σκλάβο κάμπο;

Πικρό στο στόμα το ψωμί και τιο νερό φαρμάκι,

μαυροντυμένα τα δεντρά και το τραγιούδι κλάμα.

***

Σ' ευχαριστώ ψηλό βουνό, που μούδωσες ελπίδα.

Οι στάνες σου με θρέψανε, τα δέντρα σου, τα χόρτα.

Με δρόσισαν τα ρυάκια σου, με σκέπασε η σπηλιά σου.

Περήφανα τα ελάτια σου, χαρίζουν τη δροσιά τους

στ' αγρίμια, στα τελούμενα και τους καταδιωγμένους.

Χίλιες φορές χιλιόχρονο δεν ένιωσες ποτές σου

την καταφρόνια του ραγιά, δε λύγισες το γόνα.

Θέλω να ζήσω λεύτερος, αδέρφι με τ' αγρίμια.

***

Δώσε βουνό στο σώμα μου τη λεβεντιά του ελάτου,

κι άκακη σαν τα πρόβατα που βόσκουν στις πλαγιές σου

κάν' την ψυχή μου, να μπορεί να κυβερνάει το μίσος

που η αδικιά το θέριεψε, και δώσε στην καρδιά μου

του καταρράχτη την ορμή, της πυρκαγιάς τη φλόγα,

του ντουφεκιού μου τη βροντή κάν' την αστροπελέκι,

για να λουφάξει ο τύραννος και να ξυπνήσει ο σκλάβος.

***

Λεύτερα σεις αγρίμια μου τα δόντια σας τροχίστε

και σεις πυκνά χιονόδεντρα σφίξετε τα κλαδιά σας

να μην πατήσει ο τύραννος το λεύτερό σας χώμα.

Κι όταν θε νάρθει η Ανοιξη και λυώσουνε τα χιόνια

και θα φυσήξει δροσερό της λευτεριάς τ' αγέρι

αητέ μου δος μου τα φτερά κι ελάφι μου τα πόδια

και ρεματιά μου την ορμή για να χυθώ στον κάμπο

να δώσω βόλι στο φονιά και λευτεριά στο σκλάβο».

Αποφασιστικός παράγοντας στη λειτουργία του, στην εμψύχωση των μαχητών και μαχητριών του, στη διαπαιδαγώγηση και στην πολιτική στάση τους απέναντι στον άμαχο πληθυσμό ήταν ο ρόλος των Πολιτικών Επιτρόπων.

Η διαφώτιση εκφράστηκε και με ιδεολογικά μαθήματα, διαλέξεις και ομιλίες στους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ, που επικεντρώνονταν στην ανύψωση του ηθικού, αλλά και στην ενημέρωση για τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις και τα καθήκοντα του ΔΣΕ. Ακόμα, πραγματοποιούνταν μαθήματα για το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του ΚΚΕ.

Ο αγώνας του ΔΣΕ ενέπνευσε και ξένους ποιητές παγκόσμιας εμβέλειας, όπως τον Ναζίμ Χικμέτ, τον Πάμπλο Νερούντα, τον Πωλ Ελυάρ και άλλους.

Γι' αυτό και οι μηχανισμοί της αστικής εξουσίας δεν σταμάτησαν ποτέ να διαστρεβλώνουν και να συκοφαντούν τον αγώνα του ΔΣΕ και το ΚΚΕ. Τη δική του συμβολή σε αυτήν την επιχείρηση είχε και έχει και ο οπορτουνισμός που χαρακτηρίζει ως μάταιες τις θυσίες και ως τυχοδιωκτισμό την ένοπλη λαϊκή πάλη.

Κανένας αγώνας του εργατικού - λαϊκού κινήματος και των κομμουνιστών δεν πήγε χαμένος και καμιά θυσία δεν είναι μάταιη. Αυτό διδάσκει η ιστορία των λαών και του επαναστατικού κινήματος. Μέσα από τις μικρές και μεγάλες νίκες, τις οδυνηρές ήττες και τα προσωρινά πισωγυρίσματα, το επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης διδάσκεται, ανασυντάσσεται και προχωρά, γίνεται πιο ικανό και ισχυρό στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και με περισσότερη ορμή εφορμά για τη νίκη των λαών, το σοσιαλισμό.

Ο αγώνας του ΔΣΕ τίμησε τους προηγούμενους αγώνες του λαϊκού κινήματος και κυρίως ενέπνευσε τους αγώνες των επόμενων γενιών.

Συνεχίζει, και να εμπνέει και να διδάσκει.

Τιμούμε τους αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, άντρες και γυναίκες, τους απλούς μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ. Όλες και όλους, νεολαίους στη μεγάλη πλειοψηφία τους, που πολέμησαν ηρωικά στο Γράμμο και στο Βίτσι, στη Ρούμελη και στην Πελοπόννησο, στη Θεσσαλία στα νησιά, παντού, όπου "βρόντηξε ο Όλυμπος και πάλι"..

 Τιμούμε τις ανταρτοοδάδες Του Πηλίου,  Κάθε ραχούλα, κάθε μονοπάτι κάθε σπιθαμή γης, φιλοξένησε τους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ. Από τα Κοκκινόγεια και τη Λαγωνίκα, του Μπασδέκ τα Ράδια, λημέρια των μαχητών και μαχητριών, ως τις  Σπηλιές που βρισκόταν το αναρρωτήριο, την Παναγίτσα που βρισκόταν τα έμπεδα και το τηλεφωνείο, κάθε γωνιά της Μιτζέλας υπερήφανο κάστρο του αγώνα ενάντια στις δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού, της Εθνοφυλακής, της Αστυνομίας και των ΜΑΥδων.

Τιμούμε όλους αυτούς, που σε αφάνταστα δύσκολες συνθήκες, συνέχισαν την παράνομη δράση για την ενίσχυση του ΔΣΕ. Όλους όσοι στους τόπους εξορίας,  και στο εκτελεστικό απόσπασμα κράτησαν ψηλά τη σημαία του ΚΚΕ.

Τιμάμε ιδιαίτερα τις νέες κοπέλες αγωνίστριες του ΔΣΕ  όπως τη συντρόφισσα Σμαρώ Λεφούση.  Απλές χωριατοπούλες, που ένιωσαν στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο τη δικαίωση της ύπαρξής τους, το αληθινό νόημα της ζωής, αλλά και γνώρισαν στον πολιτικό αγώνα το πλαίσιο για την κατάκτηση της ισοτιμίας και της χειραφέτησης των γυναικών.

Τον Γιώργη Τρικαλινό, τον Φεραίο, στο Σταύρο και Θόδωρο Κασίδη, τον Αλέκο Μαριανό, τη Φωνη, τη Λίβαινα, τον καπεταν Κόζιακα, τον Κώστα Σακελλαρίου, τον Αντάρα, τον Καστανιά και τον Ερμή, όλους τους μαχητές και μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού που έδρασαν στην περιοχή του Πηλίου το διάστημα 1946-1949 αλλά και κατόπιν, μετά την ήττα του ΔΣΕ,  για 292 ημέρες με το όπλο στο χέρι να υπερασπιστούν αυτή τη φορά την ήττα και να αποτρέψουν διωγμούς και φυλακίσεις αγωνιστών.

Όλες και όλους αυτούς δεν τους παραδίδουμε στη λήθη, στη διαστρέβλωση και στη συκοφάντηση της πάλης και των θυσιών τους.

Κρατάμε στα χέρια μας γερά και σηκώνουμε ψηλά τη σημαία με τα πιο μεγάλα και πανανθρώπινα ιδανικά για τα οποία έπεσαν. Για να βάλουμε τέλος στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στους πολέμους, τη φτώχεια. Για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Φίλες και φίλοι,

Οι δύο εντελώς αντίθετοι και εχθρικοί κόσμοι που αναμετρήθηκαν τότε, παραμένουν το ίδιο εχθρικοί και ασυμφιλίωτοι και σήμερα.

Ο μόνος δρόμος για να βάλει ο λαός τέλος στη φτώχεια, στην ανεργία και να εξασφαλίσει τη δική του ευημερία, την ειρήνη και τα κυριαρχικά δικαιώματα, είναι αυτός της Λαϊκής Συμμαχίας για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και της αποδέσμευσης της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς με εργατική - λαϊκή εξουσία.

Και αυτός ο δρόμος μπορεί να ανοίξει με ΚΚΕ ισχυρό και χειραφετημένο λαό που γνωρίζει την Ιστορία του, που διδάσκεται και εμπνέεται από αυτή.

Κάθε εργάτης και εργάτρια που είναι θύμα της ανελέητης εκμετάλλευσης, κάθε νέα και νέος που αρχίζει τη ζωή μέσα στη ζούγκλα όπου κυριαρχεί το άδικο του ισχυρού, είναι σε θέση να αντιληφθεί την αιτία και το στόχο αυτής της ιδεολογικής επίθεσης.

Οι εκμεταλλευτές, οι παρατρεχάμενοι, οι πολεμοκάπηλοι και οι ενώσεις τους χτυπούν γενικά την ιδεολογία της ταξικής πάλης, επειδή ακριβώς ανησυχούν για το μέλλον της ταξικής κυριαρχίας τους.

Φοβούνται την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά, τους βιοπαλαιστές αυτοαπασχολούμενους. Παίρνουν προληπτικά μέτρα, ώστε να μη μπορέσει η εργατική τάξη να συνειδητοποιήσει την κοινωνική θέση και την ιστορική αποστολή της.

Ο φόβος τους για το μέλλον είναι που στρέφει την ιδεολογική τους επίθεση κυρίως κατά της νεολαίας. Θέλουν να εντάξουν στους σχεδιασμούς τους τη ζωντάνια και τη δημιουργικότητα, τις αγωνιστικές διαθέσεις της.

Δεν θα το πετύχουν! Οι κοινωνικές αντιθέσεις δεν χωράνε στα ιδεολογήματα της λεγόμενης δήθεν εθνικής ομοψυχίας και της υποτιθέμενης κατάργησης των διαχωριστικών γραμμών, που προπαγανδίζουν  όλες οι αστικές κυβερνήσεις και τα δεκανίκια τους

Όπως αποδείχνει η ιστορία, την ανθρωπότητα έφεραν μπροστά οι μεγάλες αστικές επαναστάσεις, όπως η Γαλλική επανάσταση του 1789, οι προλεταριακές επαναστάσεις, με πρώτη απ' όλες τη μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία.

Μπροστά έφεραν τον κόσμο η καθοριστική συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στη συντριβή του φασιστικού ιμπεριαλισμού κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, η πάλη των λαών της Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής, της Μέσης Ανατολής, της Κούβας και της Παλαιστίνης.

Είμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε αγωνιζόμενο λαό που διεκδικεί το δίκιο του. Παλεύουμε να δυναμώσει ο μαζικός πολιτικός αγώνας στην Ελλάδα.

Γνωρίζουμε ότι ο δρόμος είναι δύσβατος, όπως και ότι τα πιο δύσκολα βρίσκονται μπροστά. Αλλά έχουμε βαθιά πίστη στην εργατική τάξη, στις ριζοσπαστικές λαϊκές δυνάμεις.

Η πολιτική του ΚΚΕ μπορεί να συνεγείρει πολλές νέες χιλιάδες εργατών, ανέργων, συνταξιούχων, νεολαίων, γυναικών, μικρομεσαίων αγροτών και αυτοαπασχολούμενων, ΕΒΕ, διανοούμενων.

Στην καθημερινή πάλη, μέσα στο κίνημα, στα εργατικά συνδικάτα, στους αγροτικούς συλλόγους, στους συλλόγους των ΕΒΕ, στα σχολεία, στα Ανώτατα Ιδρύματα, στις τοπικές εκλογές, στις εκλογές για το κοινοβούλιο, όποτε κι αν γίνουν.

Το σημερινό σάλπισμα βρίσκεται στη μάχη της απεργίας, στις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια, στα μπλόκα της αγροτιάς, στις διεκδικήσεις των αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ και επιστημόνων, στους αγώνες των φοιτητών - σπουδαστών και μαθητών, των συνταξιούχων και των γυναικών των λαϊκών οικογενειών.

Εδώ χτυπά η καρδιά του μέλλοντός μας. Εδώ βρίσκεται η δικαίωση του αγώνα και της θυσίας .

Αυτό είναι το σύγχρονο  καμίνι των ταξικών λαϊκών αγώνων που γίνονται ένα, το χτες με το σήμερα και το αύριο.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Τιμούμε, εμπνεόμαστε, μαθαίνουμε από ΤΑ 70 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ!